Schilderes Anneke (72 jaar) uit Houten viel twee jaar geleden ’s nachts thuis van de trap doordat ze zich niet goed voelde na een kleine operatie. Bij die val brak ze een hele rij wervels. Na een operatie, een coma en een hele reeks onfortuinlijke complicaties heeft ze waarschijnlijk blijvend te maken met een hoge dwarslaesie. Gelukkig kan ze haar armen nog wél gebruiken.
Anneke:
“In het begin was ik vooral heel boos. Ik zat ineens in een rolstoel en moest beneden slapen omdat ik de trap niet meer op kon. Daarbij was er in het begin onvoldoende thuiszorg en ook geen kennis van wat noodzakelijk is bij een dwarslaesie. Ze zeiden steeds: “U moet wel zelf de regie houden”. Maar er kwam zoveel op me af, ik kon het helemaal niet overzien en dacht: “Hou toch op met je regie!”. Het heeft me wel geleerd assertiever te zijn. Je móet voor jezelf opkomen want er kunnen echt dingen misgaan. Inmiddels weet ik heel goed wat er moet gebeuren en als er iets niet klopt zeg ik er meteen wat van. Dus uiteindelijk toch die ‘eigen regie’…
Waarom is het belangrijk te blijven investeren in een leuk leven?
Het eerste wat ik zei toen ik bijkwam was: “Ik kan nog schilderen!” Schilderen is voor mij heel belangrijk. Het houdt me op de been, nou ja niet letterlijk dan… Maar als ik schilder, ben ik even heel ergens anders en denk ik er niet aan dat ik in een rolstoel zit. En niet alleen het schilderen zelf is nog net zo leuk als daarvoor, maar dat geldt ook voor de sociale contacten die ik daardoor heb, die geven me zoveel energie!
Wat doe je nu anders dan voorheen?
Nu ik steeds concreter kan invullen wat ik wel en niet kan, ga ik ook steeds meer mogelijkheden zien om te kunnen blijven doen wat ik deed. Dit voorjaar waren weer de jaarlijkse Kunstfietsdagen in Houten waar ik altijd exposeer. Mijn vriendinnen hebben de expositie ingericht, mij erheen gebracht en alles ook weer opgeruimd. Het was hartstikke leuk en fijn dat het leven weer even ‘gewoon’ was. Ik maak het liefst groot werk, maar dat gaat nog niet omdat mijn rompbalans niet goed is. Ik heb ontdekt dat klein ook leuk is: vogels, landschapjes, een lammetje… Ik maak zelfs schilderijtjes op het formaat van een sigarettenpakje en verkoop ze via www.pakjekunst.com.
Goed advies
Ik merk dat de boosheid geleidelijk aan is afgenomen; het heeft gewoon geen zin om boos te blijven. Achteraf zeg ik dat erover praten wel geholpen heeft, zowel met vriendinnen als met verpleging en behandelaars in het revalidatiecentrum. Alleen van zelf lesgeven weet ik nog niet of dat nog kan. Ik had samen met een vriendin een portretschool hier in Houten, daar ben ik nu nog niet geweest. Een goede vriend zei laatst: “Ga eerst eens langs, kijk hoe je je daar voelt en of je er uit de voeten kunt.” Dat lijkt me een goed advies. En voor de schilderlessen hier thuis denk ik aan een knipkaart: je betaalt per les en dan is het geen probleem als er eens een les uitvalt omdat ik het niet red. Zo probeer ik steeds zoveel mogelijk te blijven doen wat ik deed.”
Zie ook Anneke’s website.
Tip van Anneke voor een leven 2.0
“Vraag om hulp. Ik merk dat mensen het fijn vinden om te helpen. Mijn zusje wast tegenwoordig mijn haar en ik vroeg haar laatst of ze dat niet vervelend vindt. Ze zei: “Helemaal niet, ik ben juist blij dat ik iets kan dóen!” Mijn tip: laat mensen weten hoe je leven veranderd is en geef aan waar ze je mee kunnen helpen.”
