Mary (54 jaar) uit Amersfoort leeft al lang met verschillende chronische aandoeningen. Lange- afstands fietstochten zijn haar lust en haar leven, maar is dat op dit moment nog haalbaar? Ze vertelt het in dit gastblog.
Mary: “Deze dagen speelt de slogan ‘opgeven is geen optie’ door mijn hoofd”. De slagzin is hét motto van het sportevenement Alpe d‘HuZes, waarbij geld wordt ingezameld voor onderzoek naar kanker. Jaarlijks beklimmen 5000 deelnemers onder dit motto op één dag fietsend of lopend de berg Alpe d’Huez. Ik besluit deze week mijn geplande fietstocht voor september — Livorno-Florence-Assisi-Rome — los te laten, omdat mijn lijf méér dan moe is. Geef ik nu op óf geef ik me over aan het leven van dit moment?
Doorzetten en niet opgeven maar volhouden zijn karaktereigenschappen die mij — als mens met een chronisch ziek lijf — al 25 jaar goed van pas komen. Het vraagt kracht en uithoudingsvermogen om er na een zoveelste operatie of teleurstellende uitslag tóch weer voor te gaan. Al een kwarteeuw leef ik met chronische, progressieve aandoeningen en daar heb je een topsportmentaliteit voor nodig! Op wilskracht kom ik veel ‘bergen’ over en beleef daarnáást veel prachtige fietsreizen in Europa. Ergens voor kunnen gáán geeft richting aan je leven.
Afgelopen mei vertrok ik voor twee weken fietsvakantie door eigen land. Graag wilde ik nog 900 km van de Ronde van Nederland rijden. Een afwisselende tocht door vijf provincies, van Limburg tot aan de Noord-Hollandse kust. Tijdens de voorbereidingsperiode is mijn gezondheidssituatie niet best én vlak voor vertrek komt daar de dramatisch slechte uitslag van een scan bij. Maar ik heb een doel: de tweede helft van de ronde langs de grenzen van Nederland. En belangrijker nog, leren leven bij de dag, opladen en genieten van het onderweg zijn! Een andere uitdaging dan het leveren van een sportprestatie.
Mijn behandelaars én ikzelf zijn positief verrast dat het me lukt díe droom te verwezenlijken. Een jaar hartrevalidatie is eraan vooraf gegaan, maar het is allemaal niet voor niets. Met flesjes medische drinkvoeding in de fietstas vertrek ik. Want als je spijsvertering naar de knoppen is, heb je een andere vorm van brandstof nodig om die kilometers weg te kunnen trappen. Dit keer geen tent mee, maar overnachten bij gastadressen. Het zijn allemaal aanpassingen die ik doe, om mijn droom realiseren. Dat ik zó intens heb kunnen genieten van deze reis is mijn grootste overwinning!
En dan zit je in een ‘winning mood’ en durft zélfs plannen te maken voor een tocht door Italië. Pakt de trainingen weer op en focust je op een nieuw avontuur. ‘Zolang het nog kan, moet ik het maar dóén’, denk je. Maar m’n lijf gaat verder achteruit, dat voel ik aan alles. Iedere dag wordt een uitdaging wanneer eten en slapen niet meer vanzelf gaan. De scanuitslag ís al realiteit: toenemende pijn en verdere verstijving. Je kunt nog zo intens wensen, maar hier helpt géén positieve mindset aan! Ik worstel, maar wil niet ten koste van álles gaan; niet wéér de schouders eronder en volhouden … Italië was een richting, maar nu is het tijd voor een andere koers.
Met de beslissing de tocht voor nu te annuleren, voel ik rust en ruimte; het is goed. Afscheid nemen van een droom is ‘ja’ zeggen tegen de werkelijkheid. En met het bijstellen van mijn plannen heb ik gelukkig genoeg ervaring! Laat ik me uitnodigen om een nieuw pad te ontdekken? Lief zijn voor dit uitgeputte lijf, rust nemen en hulp vragen. Er ontstaat een andere energie, één die ook zin heeft om iets nieuws te proberen. Een cursus pottenbakken bijvoorbeeld en misschien wel het schrijven van een boek. Geen weerstand meer bieden aan het leven, maar meebewegen met het huidige moment. Als dat niet grensverleggend en avontuurlijk is!”
Mary Hogenkamp
PS. Leven met een ziekte of handicap vraagt Levenskunst 2.0. Vind je het leuk om hier eens met anderen ervaringen over uit te wisselen? Mijn Leven 2.0 organiseert meet-ups over Levenskunst 2.0. Kom ook!
