#alicevindtleuk

Alice: #vindikleuk

omdat ik zoveel her­ken van wat de vrou­wen in de pod­cast ver­tel­len. Het greep mij zelfs zozeer aan dat het een soort her­be­le­ving ver­oor­zaak­te. Ook Ik kon mijn doch­ter niet leren fiet­sen, kon niet mee naar feest­jes en ik kan niet meer wer­ken. De pod­cast heeft er toe geleid dat ik in gesprek ben gegaan met mijn man en doch­ter over hoe we mijn aan­doe­ning heb­ben beleefd.

Na de geboor­te van mijn doch­ter (nu 14 jaar) kreeg ik pijn­klach­ten rond mijn heu­pen. Ondanks fysi­o­the­ra­pie werd het alleen maar erger. Ik liep er zo lang mee door dat ik nau­we­lijks nog kon lopen. Na onder­zoek ble­ken mijn heu­pen totaal ver­sle­ten. Ik had heup­pro­the­ses nodig. Een hef­ti­ge en ingrij­pen­de ope­ra­tie voor iemand van pas 39 jaar.
En van pijn, beper­kin­gen en de zor­gen daar omheen word je geen leu­ker mens. Dat was voor mij­zelf moei­lijk te accep­te­ren. Daar­bij kwam dat ik me schul­dig voel­de naar mijn man en doch­ter­tje. Was ik als echt­ge­no­te nog wel “leuk genoeg” en kon ik wel een goe­de moe­der zijn voor mijn doch­ter­tje? Ik had zelf vroe­ger een moe­der die ziek was en dat was niet leuk. Dat wil­de ik niet voor mijn dochter.
Toen ik, na het luis­te­ren van deze pod­cast, met mijn man hier­over sprak, zei hij dat hij nooit geaar­zeld heeft over onze rela­tie. Hij vond som­mi­ge momen­ten wel moei­lijk. Voor­al als het ging over mijn uit­stel­ge­drag. Ik bleef maar rond­lo­pen met pijn ter­wijl ik naar een dok­ter moest. Dat vond hij ake­lig om te zien en moei­lijk om bespreek­baar te maken. Mijn doch­ter zegt dat ze niets heeft gemist en nooit heeft gebaald dat ze een moe­der heeft die min­der kan. Wel denkt ze dat ze iets zorg­za­mer is dan ande­re kin­de­ren. Maar zij ziet dat alleen maar als een voor­deel. En ik ook.

Inmid­dels zijn we 11 jaar ver­der en con­clu­de­ren we geluk­kig dat er ook heel veel din­gen zijn die ik wel kon en kan. Het is bij­voor­beeld een voor­deel dat ik altijd thuis was met een kop­je thee en een koek­je als mijn doch­ter uit school kwam. De pod­cast lever­de veel emo­ties op, maar het was mooi om samen terug te kij­ken en te rea­li­se­ren dat het nu goed is zoals het is. Ondanks mijn beper­kin­gen en de pijn die er nog met regel­maat is, leid ik een geluk­kig leven met mijn lie­ve man en doch­ter. Ik ben daar ont­zet­tend rijk mee, want zon­der hen was het me niet gelukt.