“Geef mij uw bril maar.” zegt de aardige vrouw in de kliniek. Ik ben daar voor een onderzoek aan mijn ogen. Ik had mijn bril op het tafeltje naast mij gelegd, lekker dichtbij. Ik heb mijn bril graag bij de hand, want ik ben zeer bijziend en zie zo goed als niks zonder. Maar deze mevrouw denkt daar anders over. Ze wil behulpzaam zijn en het lijkt haar veiliger als de bril verderop bij mijn jas ligt. Ik sputter even, vind dit vervelend, maar zeg niks. Thuis klaag ik: ik vind dat iemand die in een oogkliniek werkt beter moet weten en mijn bril niet zomaar had mogen wegpakken.
Later diezelfde week interview ik, in het kader van ons initiatief Mijn Leven 2.0, een mevrouw die slechthorend is. Ze vertelt mij dat ze vaak lotgenoten spreekt die zich ergeren, net als ik, aan het feit dat anderen geen rekening houden met hun beperking. Zij gaat hier anders mee om. Zij is ervan overtuigd dat het moeilijk, misschien zelfs onmogelijk, is voor een buitenstaander om zich te (blijven) realiseren hoe de situatie is voor jou. Het is gewoon menselijk, vindt zij, dat iemand de impact van jouw beperking niet begrijpt of af en toe vergeet hoe het is voor jou. Zij ergert zich daar dus niet aan, maar vertelt mensen gewoon wat zij nodig heeft, zonodig keer op keer. Ze vertelt in feite haar ‘gebruiksaanwijzing’ en zo helpt ze mensen om rekening te houden met haar.
Kwartje
Tijdens het gesprek ben ik het roerend met haar eens. Pas een paar dagen later denk ik terug aan het voorval in de oogkliniek en valt het kwartje. Ook ik erger me aan anderen die geen rekening houden met mijn beperking. Hoe nutteloos is dat. Maar het goede nieuws is: ik kan dit anders doen, ik kan zeggen dat ik mijn bril graag bij me houdt omdat ik zonder echt niks zie. Dan erger ik me niet en krijg ik waarschijnlijk ook nog wat ik graag wil. Dat ik dat niet zelf heb bedacht…
Leren van anderen
Het afgelopen jaar hebben Carin en ik Mijn Leven 2.0 verder opgebouwd. Het key-concept van Mijn Leven 2.0 is ‘observational learning’, het leren door te zien, te horen of te lezen hoe anderen, die in een vergelijkbare situatie verkeren, dingen doen. Uit onderzoek blijkt dit een krachtige manier om mensen te stimuleren om nieuw gedrag uit te proberen.
Wij verzamelen inzichten, ervaringen en tips van mensen die leven met een ziekte of fysieke beperking om zo anderen te inspireren en ondersteunen bij het prettig vormgeven van hun leven. Maar, een bonus die ik vooraf niet voorzien had, is dat ik ook zelf profiteer: ik krijg inspiratie om beter met mijn eigen fysieke beperking om te gaan. Observational learning tijdens het werk dus. Als dat geen mooi vorm van learning on the job is!
Mia Willems
PS Wil je ook inspiratie? Volg Mijn Leven 2.0 op instagram en facebook!
