Hoe zou jij reageren? Mijn Leven 2.0 vroeg het een aantal mensen met een fysieke beperking. Ze vertellen wat zij doen:
Doe geen aannames
Als chronisch zieke kom je er al vrij snel achter wie je echte vrienden zijn en wie niet. Ik ben in de loop der jaren veel zogenaamde vrienden kwijtgeraakt, maar heb ook nieuwe vrienden gekregen. Een van de beste stappen die ik heb gezet, is contact zoeken met lotgenoten. Ik was eerst erg huiverig voor een klaagzang van mensen die ook ziek zijn, maar het tegendeel is juist gebleken. Ze begrijpen wat mijn klachten zijn, ik kan mijn verhaal kwijt, maar kan ook mijn hulpvragen stellen. Daarnaast merk ik dat ik geen aannames moet doen, maar gewoon echt hulp moet vragen aan mijn vrienden. Ik moet er niet van uitgaan dat ze geen tijd hebben. Zij kunnen altijd nog zeggen of het uitkomt. Mijn ervaring leert me dat open en eerlijk zijn juist verdieping geeft in vriendschap. En anders zijn het geen vrienden.
Miriam (55 jaar) uit Soest, leeft met MS
Benoem concreet wat je fijn vindt
Wat is jouw ervaring herkenbaar! Zelf hoor ik deze zin ook heel vaak. En ook ik maak er eigenlijk nooit gebruik van. Mijn ervaring is dat mensen dit vaak aanbieden omdat ze niet goed weten wat ze je anders aan kunnen bieden en ze toch iets voor je willen doen. Als je voor jezelf een beeld hebt van de hulp die je wel prettig zou vinden, kun je dit aangeven aan de ander. Door bijvoorbeeld te zeggen ‘Dat is hartstikke lief, maar dat vind ik niet zo prettig/handig/… .(Eventueel kun je benoemen waarom dat voor jou zo is). Wat ik wel heel fijn zou vinden is…..’ Mijn ervaring is dat mensen het heel fijn vinden om concreet iets voor je te kunnen doen dat voor jou werkt. Succes!
Monique (38 jaar) leeft met een hartafwijking en gewrichtsklachten.
Gebruik vaker whatsapp
Je vraagstelling is heel herkenbaar! Ik ben blind en heb zware neuropathie aan handen en voeten. Dat betekent dat ik zware pijnstillers heb en dat mijn energie beperkt is. Ik ga om 4 uur mij al klaar maken om te gaan slapen. Mijn bereikbare uren zijn dus van 9 tot 4 uur. In het begin moest iedereen hier flink aan wennen. Ik nam dus ook vaak de telefoon niet op.
In het begin had ik het gevoel dat ik iedereen die de voicemail had ingesproken, moest terugbellen. Maar dat lukte me niet vanwege verminderde energie. Ik ging erover in gesprek, om dat toe te lichten en om te vragen of mensen vaker whatsapp kunnen gebruiken om dingen te delen of vragen te stellen. Dat geeft mij minder druk en is vaak nog sneller ook. Er bleek veel begrip en het heeft echt gezorgd voor een oplossing. En, ik merk dat als ik nu toch bel ze het vaak zo opvallend of bijzonder vinden, dat ze wel opnemen. Misschien heb jij ook wat aan mijn oplossing. Ik hoop het.
