Hoe zou jij reageren? Mijn Leven 2.0 legde dit dilemma voor aan een aantal mensen met een fysieke beperking. Ze vertellen wat zij zouden doen:
Ik ben gek op cadeautjes
In deze ’soms niet te geloven’-tijd vond ik dat ik mijzelf wel eens mocht verrassen. Ik heb dan ook online een verrassingsbox besteld. Ik ben gek op cadeautjes. Het is al spannend om te moeten afwachten wanneer het in de brievenbus valt en vervolgens spannend wat er allemaal inzit. Ik heb het pakket uitgebreid uitgepakt met een kopje thee erbij en ik voelde mij super blij. Misschien ga ik het nog wel een keer doen.
Ook app ik elke dag met een vriendin en wensen wij elkaar ‘goede morgen’ en peppen elkaar op. Verder merk ik dat ik nu wat meer energie heb en zaken oppak die zijn blijven liggen. Ik werk nu vanuit huis en dat scheelt mij energie. Als alles weer ‘normaal’ is ga ik mijn werkgever vragen of ik een dag per week vanuit huis kan blijven werken. Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar ik ben nog gezond. Daar ben ik dankbaar voor en daar houd ik mij aan vast.”
— Ingrid (56 jaar) uit Amersfoort heeft een beenamputatie en zit in een rolstoel
We bellen vaker iemand op
‘Gelukkig heb ik een partner en ben ik niet alleen. En we hebben veelvuldig contact met onze kinderen en kleinkinderen via de telefoon, Skype of Facetime. Met Pasen hebben we zelfs gezamenlijk gebruncht: wij binnen aan tafel, zij buiten aan de tuintafel, met de schuifpui ertussen. Wij bellen nu ook vaker iemand op, zeker oudere alleenstaande kennissen die het nu extra moeilijk hebben. En we doen achterstallige klussen: opruimen van tuin, schuur, werkkamer en zolder, en we maken — als het rustig is — een wandeling.
We kijken films, series en documentaires en kaarten wat (Skip-Bo). Ik beeldhouw en omdat de nieuwe pc die ik besteld heb ‘in de ijskast’ staat, heb ik nu tijd om de huidige flink op te schonen.
Kortom, we vervelen ons (nog?) niet. We houden ons wel strikt aan de regels en de boodschappen komen via de kinderen of laten we bezorgen. Maar wat mij betreft mag het weer heel snel ‘normaal’ worden…’”
— Adri (68 jaar) uit Zeist, is zeer slechtziend geworden
Vul je geest met goede gedachten
‘Ook ik zit uiteraard thuis en ik ben bijna altijd alleen. Alleen de Thuiszorg komt en gaat weer. Ik ervaar de stilte gelukkig positief. Ik begin de dag met het lezen van een stuk uit de Bijbel en daar denk ik dan over na en mediteer ik over. Dat zet mijn gedachten op een ander spoor. Als je niets met het Christendom hebt, kun je een ander positief boek nemen. Mijn tip is in elk geval: vul je geest met goede, positieve gedachten. Ik hoop dat je van lezen houdt, want daar kun je veel kracht uit halen.
Verder heb ik een lijstje van mensen met wie ik regelmatig bel. Ik zorg dat ik zeker één keer per dag iemand bel of gebeld word. Ook mail ik regelmatig mensen. Zo blijf ik in contact met anderen. Soms heb ik het er gewoon druk mee en ik geniet er van. Maar je mag ook wel eens een dag balen. Zorg dan wel dat je er niet in blijft hangen of gaat zwelgen in zelfmedelijden.
Nog een tip: Kijk niet de hele dag tv maar kies alleen de programma’s uit die je echt interesseren. Tv-kijken uit verveling is dodelijk voor je energie en welbevinden. En heb je een terras of tuin? Dan kun je daar ook mensen ontvangen op 1.5 meter afstand, werkt goed.
Sinds de lockdown slaap ik beter, doordat ik eindelijk meer het leven leidt dat bij me past. Ik leer veel in de stilte, onder andere dat rust goed is voor me.”
— Ali (70 jaar) uit Den Dolder, heeft postpoliosyndroom
Zitten we eindelijk in hetzelfde schuitje…
“De isolatie gaat me best makkelijk af eigenlijk. Ik ervaar normaal al op dagelijkse basis beperkingen waardoor ik veel thuis ben, dus het voelt niet echt anders.
En ik ben niet de enige met een beperking die het zo ervaart, hoor ik in mijn omgeving. Soms kunnen we er stiekem zelfs om gniffelen, zitten we eindelijk eens allemaal in hetzelfde schuitje.
Wel besteed ik nu meer aandacht aan yoga om mezelf goed te blijven voelen. Ik volg mijn yogalessen nu thuis via Zoom, Yoga zorgt voor mijn lijf, maar vooral voor mijn hoofd, want dat kan erg onrustig worden als ik me beperkt voel. Het helpt me om situaties te accepteren zoals ze zijn en het laat onrust over wat ik niet kan verdwijnen.
Ook ben ik van mijn huis een extra fijne plek aan het maken: lekker wat veranderen, ontspullen, tuinieren, nieuw kleurtje op de muur, zodat het fijn is om thuis te zijn.”
— Annemiek (36 jaar) uit Amersfoort, heeft lupus
Mijn verzorgers en hulpen zijn zuinig op me
Mijn leventje is inderdaad wel wat veranderd, maar niet veel, omdat ik door mijn handicap al beperkt ben. Normaal heb ik al lieve mensen om mij heen en die zijn er nu nog steeds. Ik moet toch verzorgd worden en ik merk aan mijn verzorgers dat zij dat nu met nog meer zorg en passie doen.
Gek hé? En als ik hen vraag waarom, krijg ik als antwoord: “we zijn zuinig op je, we willen dat je gezond blijft voor zover dat aan ons ligt”. Ik heb een hulphond, Gandi, en hij zorgt ervoor dat ik elke dag naar het bos kan en heerlijk van de lente kan genieten met de inachtneming van de anderhalve meter.
Mijn hulpen doen al mijn boodschappen. Ik heb het personeel van mijn buurtsuper een kaartje gestuurd dat ik voorlopig geen boodschappen kan komen doen en hen het beste gewenst. En ook mijn huisartsen stuurde ik een kaartje, dat werd zeer gewaardeerd. Dat zijn de geniet-dingen die mijn leven waardevol en prettig maken.”
— Henya (68 jaar) uit Amersfoort, zit in een rolstoel
Deel jouw ervaringen
Heb je een dilemma of probleem en wil je advies van anderen met een fysieke beperking? Mail je probleem in maximaal 200 woorden naar info@mijnleventweepuntnul.nl.
