Het ervaringsinzicht van Niek

Niek:

“Wat ik tij­dens onze reis voor­al heb geleerd: ga op avon­tuur! En met avon­tuur bedoel ik dan dat je iets gaat doen wat je span­nend vindt, zon­der dat je weet wat de uit­komst wordt. En dat gebeurt natuur­lijk con­stant als je op reis bent, elke dag dat we naar een ande­re cam­ping gaan, dat we aan het strand komen of een excur­sie gaan doen in de bush. Ik merk dat ik door het rei­zen voor­zich­tig ‘gedwon­gen’ wordt om al die din­gen te doen. Thuis was ik toch wel in een com­fort­zo­ne terecht­ge­ko­men… We zijn in Neder­land ook zo geneigd alles com­for­ta­bel te maken. Maar jezelf kun­nen red­den in oncom­for­ta­be­le situ­a­ties blijkt — ook na jaren leven met beper­kin­gen — veel meer op te leve­ren. En dat avon­tuur hoeft echt geen wereld­reis te zijn hè, dat kan van alles zijn: voor het eerst in je een­tje een rond­je rij­den in de auto of voor het eerst alleen het bos in of gaan zwem­men of iets anders nieuws proberen.”

Ben je hierdoor dingen anders gaan doen?

“Ik had één gro­te droom en dat was snor­ke­len op Bali. De eer­ste vijf­tien kapi­teins die we bel­den durf­den het niet aan, maar de zes­tien­de zei ‘ja’, dus wij moch­ten mee op een super­klein vis­sers­boot­je. Het is al een hele uit­da­ging om met je rol­stoel in dat boot­je te komen en ver­vol­gens in het water, maar zou het gaan luk­ken om mij ook weer uit het water te til­len mid­den op de oce­aan? Dat vond ik echt heel span­nend, want ik ben toch een soort dood gewicht… Door dit toch te doen en het ver­trou­wen te heb­ben dat dat alle­maal goed zou gaan, heb ik samen met mijn doch­ters een schit­te­ren­de snor­kel­tocht gehad. En ik weet nu al dat deze erva­ring me ook in Neder­land veel meer vrij­heid op gaat leve­ren. Vrij­heid, zelf­ver­trou­wen, maar voor­al ver­trou­wen dat er waar je ook komt wel iemand is om je te hel­pen. Vroe­ger sloeg ik bij­voor­beeld meest­al over als de mei­den naar het strand gin­gen, maar dat zou nu niet meer in me opko­men, nadat ik zo’n veer­tig keer met stoel en al door het zand naar de zee gesleept ben.

‘Eigen regie is óók dat jij zelf bepaalt of en hoe anderen jou helpen.’

 

Ik dacht echt dat ik goed was in hulp vra­gen, tot ik in Sri Lanka en Bali kwam, waar het hele land let­ter­lijk gebouwd is op trap­pe­tjes. Alleen al om mijn hotel­ka­mer in en uit te komen moest ik elf tre­den op en af, dat ging echt niet zon­der hulp. Ik moest een stuk eigen regie los­la­ten en dat was hele­maal niet pret­tig. Ik dacht: nu kan ik de hele week boos en ver­drie­tig zijn, maar mis­schien kan ik ook op een ande­re manier naar eigen regie gaan kij­ken. En ik kwam tot de con­clu­sie dat eigen regie ook is dat jij zelf bepaalt of en hoe ande­ren jou hel­pen. En wat bleek? Door me te laten hel­pen kreeg ik juist meer vrij­heid, dat was een heel mooi inzicht. Dat res­tau­rant met die trap waar ik vroe­ger aan voor­bij zou zijn gegaan, daar vraag ik nu gewoon vier ster­ke man­nen om mij omhoog te til­len en dan heb ik de avond van mijn leven.”

Maar niet alles lukte waarschijnlijk…?

“Haha, klopt! Ieder­een laat altijd die hap­py fami­ly-din­gen zien, ‘oh, wat is het alle­maal fan­tas­tisch’, maar dat is natuur­lijk niet altijd zo. Het ís fan­tas­tisch hoor, die wereld­reis, maar het is ook hard aan­po­ten. Ik ben hier veel ‘gehan­di­cap­ter’ dan thuis waar ik alles zelf doe. Hier heb ik de hele dag hulp nodig en moet bij­voor­beeld ook door Kim de bus in en uit getild wor­den. We zit­ten nu in de prach­ti­ge Blue Moun­tains in Austra­lië, waar Kim en de mei­den veel acti­vi­tei­ten zul­len gaan doen zon­der mij en dat kan zeker ste­ken. En als ik op het strand lig en al die vaders met hun kin­de­ren de zee in zie ren­nen, dan doet het echt wel pijn dat ik dat niet kan. Hoe ik daar mee omga? Niet door te pro­be­ren er over­heen te stap­pen, maar juist door het aan te kij­ken. Op het moment dat ik dat durf — en het ver­driet er dus mag zijn — komt ook de accep­ta­tie. Accep­ta­tie omschrijf ik voor mezelf een­vou­dig als: het lief­de­vol omar­men van het onge­mak. Als ik echt lief­de­vol kan kij­ken naar m’n ver­driet en naar wat ik niet meer kan, pas dan kan ik er ook vre­de mee heb­ben. Dan hoef ik er in ieder geval niet meer tegen te vech­ten en komt er ruim­te voor oplos­sin­gen. En als gezin heb­ben we inmid­dels deze lijf­spreuk: als er echt niets meer helpt, dan helpt altijd nog een ijsje!”

Foto: Kim van den Adel Fotografie